Trudno sobie wyobrazić pejzaż polskiego miasta bez blokowisk. TrĂłjmiejska Zaspa, wrocławski Nowy DwĂłr czy wreszcie warszawskie pasmo UrsynĂłw-Kabaty. Zgodnie z polityką urbanistyczną Ăłwczesnych władz, osiedla miały odciążać centrum aglomeracji, tworzyć odrębne struktury społeczne i zapewniać powierzchnię do życia dla setek tysięcy mieszkańcĂłw.

UrsynĂłw PĂłłnocny zaprojektowano jako jedną z ostatnich gigantycznych inwestycji budowlanych tego typu. Powstał w całości z wielkiej płyty, a pierwsi mieszkańcy wprowadzali się do swoich M w 1977 roku. Z czasem zazieleniony, ożywiony przez działania artystĂłw, animatorĂłw i subkultury młodzieżowe zyskał opinię "najbardziej ludzkiej sypialni Warszawy".

Lidia PańkĂłw w swoim debiutanckim reportażu Bloki w słońcu prowadzi czytelnika labiryntem ursynowskich uliczek, tłumacząc, co łączy dzielnicę z hasłami architektury modernizmu, dlaczego ursynowscy architekci nie lubili Le Corbusiera i jak udało im się przemycić do projektu idee eksperymentu społecznego czasem graniczącego z futurologią. Autorka kreśli historię dzielnicy, przywołując prywatne opowieści mieszkańcĂłw i twĂłrcĂłw Ursynowa, pokazując czytelnikowi, jak się na tym blokowisku zgubić i odnaleźć.